Een gedachte

Ik stress teveel, maak mij te druk, trek mij veel aan, oplossing alles van mij af laten glijden, maar ik heb geen glijbaan, ben geen speeltuin, als alles er afglijdt hoe verandert er dan iets? Maak ik mij druk,kwaad of stress teveel terwijl niemand luistert en ik pleur in elkaar gebeurd er ook niets meer, enkel sommige zullen de vlag dan ophangen, de midden oplossing is een probleem. Met haar gaat het zelfs nu niet meer goed in het pleeggezin, zij kunnen haar niet meer de baas, terwijl ik ze enkel ken als een lieve vrolijke meid met zo nu en dan een paar streken. Misschien is dit een tevergeefse schreeuw om hulp. Ik weet het niet, ben geen arts wel een zeer bezorgde vader die zich veel zorgen maakt om zijn dochter, ik denk dat zij moet praten met een vertrouwenspersoon met beroep als psycholoog of psychiater. Ze heeft genoeg meegemaakt , maar het feit blijft dat ik gescheiden ouders ga begrijpen wanneer zij op een andere manier ingrijpen, alleen dat daar dan vaak kinderen ook slachtoffer worden die hierom niet gevraagd hebben is diep triest. Dit wil niet zeggen dat ik het idee heb om in te gaan grijpen, zolang ik mij nog vol kan eten van de stress, of een beetje minder vriendelijke brieven kan schrijven zal dit nog wel los lopen.
Maar een feit is wel dat niet veel mensen mij echt kennen, en er net zo veel zijn die mijn uitspraken niet serieus nemen. Een feit is dat ik nooit dreig.