Mijn moeder woonde in een aanleunwoning in ter reede. Vaak leek het of ze een engeltje op haar schouder had en daardoor telkens op het nippertje aan de dood ontsnapte. De laatste tijd lag ze vaak in bed en kon bijna niets meer. Ze kwam in de hospice terecht, ik zei nog dat we samen er weer uit zouden lopen. Ze at en dronk nog wat, later ging ze snel achteruit. Ze hield op met kreunen toen ze wist dat ik er was. Op 1 april werd ik gebeld dat haar ademhaling onregelmatig werd, ik kwam een paar minuten te laat aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten