Gedachten

Goede morgen op deze woensdag, gisteren nog een tijdje geluisterd naar rustige muziek. Ik heb slechts een klein probleem, als ik mezelf erger blijft er een waak vlammetje dat heel snel groot kan worden, ja klopt is mijn probleem. Echter dat probleem is er al van 2013 en er is geen uit zicht dat dit probleem stopt. Zelf ben ik iemand die problemen simpel weg oplost, ongeacht hoelang het duurd, alleen het probleem is dat het niet valt op te lossen binnen de mogelijkheden van de wet, tenminste een advocaat is niet te betalen omdat deze niet vergoed wordt. Met andere woorden je kunt iemand straffeloos beschuldigen van pedefolie of mishandeling zelfs van je eigen dochter.
Enkel Sylvana kreeg dat wel voor elkaar, zij heeft geld en een andere huid.
Dan lees ik dat iemand in de bak zit omdat hij zijn ex met een mes had bedreigd, ik vraag mij dan af, zou die man nu een gevaar zijn, of heeft hij ook zo'n fijne ex?
Dat is nu de reden dat ik hulp heb gezocht.ik los de meeste problemen zelf op, echter bij huidig probleem is dit niet een gewenste oplossing. Maar waarom worden de echte problemen nu niet door de instanties opgelost, een ex die onzin uitkraamt, die een ander daar met opzet mee pijn doet,? De eventuele kinderen dragen ook de lasten, tesamen met de ouder die alle ellende jaren met zich mee draagt. Alle leugens en pesterijen zien en er juridisch niets aan kunnen doen, sorry ik begrijp dat er mensen zijn die van het toegestane pad af gaan om een andere illegale oplossing te vinden. Waarom leven wij niet in een maatschappij die de goede mensen beschermd, inplaats in mijn geval een moeder die de liefde koopt in plaats geeft aan een kind, maar de waar heid is hard, een kind die wat verstandelijk op sommige vlakken achter loopt meerdere keren zegt liever naar school te gaan dan naar haar eigen moeder, doet mij veel pijn, omdat ik hier enkel op toe kan zien, een kind die niet de kleren van pleeggezin naar moeder mee neemt (zelf sorteerd ) een kind die zegt bang te zijn dik te worden, moet hardlopen met moeder, zegt daarvan pijn in knieën te hebben, en de schrikkelgroep gaat het uit laten zoeken via spel therapie, en ik kan afwachten en toekijken, terwijl mij inziens dit gewoon kindermishandeling heet.
Grenzen, tja waar mijn grens ligt? Ik heb geen idee, ben er wel achter dat ik best wel veel geduld heb, maar hoe het zou worden dat ik een aapje krijg met een of andere tekst van dochter ga ik richting Souburg, en ondertussen bel ik de alarm lijn, en dan mensen gaat het erom wie het eerst aanwezig is